۵ خودروی سوپراسپرت ناموفق تاریخ

هنگامی که در ذهن خود یک سوپراسپرت را تصور می کنید، خودروی مجسم شده ترکیبی متعادل از فناوری های روز دنیا، طراحی زیبا، قیمت بالا و تولید محدود همراه با کیفیت بالای ساخت را به همراه دارد. یک اثر هنری متحرک که خود را در گروهی از افراد رده بالای جامعه قرار خواهد داد. با این حال سکه روی دیگری هم دارد و آن تولید برخی محصولات ناموفق با مشکلاتی همچون مشکلات شدید کیفی، دردسرهای فنی و نوآوری های بعضا عجیب و ناکارآمد است. در این نوشتار به معرفی ۵ سوپراسپرت که هر یک به دلایلی موفق به کسب محبوبیت آنچنانی نشده اند خواهیم پرداخت؛ خودروهایی که هر یک در نوع خود یک فاجعه گران قیمت به حساب می آیند.

پنتر سیکس بی شک لقب عجیب ترین خودروی این لیست را دریافت می کند. تولید این کانورتیبل بریتانیایی شش چرخ مجهز به پیشرانه ۸ سیلندر ۸.۲ لیتری ساخت کادیلاک مجهز به دو توربوشارژر و خروجی ۶۰۰ اسب بخار و گیربکس سه سرعته اتوماتیک در سال ۱۹۷۷ نهایی شد. تنها دو نمونه سفید و مشکی از آن تولید شدند. ترکیب شش تایی چرخ ها الهام گرفته شده از خودروهای مسابقه ای فرمولاوان تایرل P34 بود.

 

سیکس دارای دو نوع سقف هاردتاپ قابل جداسازی و کانورتیبل تاشو بود و از امکاناتی نظیر تهویه مطبوع، اطفاء حریق خودکار، صندلی ها و شیشه های برقی، تلفن و تلویزیون بهره می برد. ادعاهایی در مورد دستیابی پنتر به حداکثر سرعت ۳۲۲ کیلومتر بر ساعت مطرح شده است که بسیار بعید به نظر می رسند. همانطور که همگان انتظار داشتند، منابع مالی کمپانی بر سر این پروژه از بین رفت و این محصول هرگز به تولید انبوه نرسید.

شرکت آلمانی لوتک، تاسیس شده در ۱۹۶۲ با سابقه کوچک در ساخت قطعات تیونینگ مرسدس بنز و پورشه، در ابتدای دهه ۱۹۹۰ میلادی برای ورود به بازار سوپراسپرت ها تلاش کرد. تولید اولین محصول شرکت با نام C1000 ابرخودرویی مخوف با پیشرانه ۸ سیلندر ۵.۶ لیتری تویین توربو ساخت مرسدس بنز که توانایی تولید ۱۰۰۰ اسب بخار را دارا بود، در ۱۹۹۵ به اتمام رسید. تنها یک دستگاه C1000 به سفارش یکی از شیخ نشینان خلیج فارس با قیمت ۳.۴ میلیون دلار ساخته شد.

 

در ۲۰۰۴ لوتک از اولین محصول تولید انبوه خود رونمایی کرد. سیریوس از بدنه فیبر کربنی و پیشرانه ۱۳ سیلندر ۶ لیتری مرسدس بنز، که در پاگانی زوندا نیز دیده می شود، بهره می برد. محصولات لوتک با وجود توانایی های بالقوه اش روی کاغذ بسیار فوق العاده به نظر می رسد ولی مشکلات مالی شرکت و ظاهر زشت سیریوس این برند را به انزوا کشانده است.

کمپانی آمریکایی وکتور در سال ۱۹۷۱ توسط جرالد ویگرت تاسیس شد. با نیم نگاهی به محصولات مشهور وکتور مانند W2 و W8 و روبرو شدن با بدنه و کابین عجیب آنها، عدم موفقیت این برند دیگر برای تان تعجب آور نخواهد بود! ویگرت در ۱۹۸۰ قول تولید یک سوپراسپرت تمام عیار با پیشرانه ۶۵۰ اسب بخاری شورولت و حداکثر سرعت ۳۷۰ کیلومتر در ساعت تا سال بعد را به مطبوعات داد!

محصولی که نه تنها ۹ سال بعد در ۱۹۸۹ به دست مشتریان خود رسید بلکه هیچ گاه نتوانست از اعداد و ارقامی که ادعا می کرد می تواند به آنها دست پیدا کند نیز دفاع کند. W8 تنها به تعداد ۲۲ دستگاه و با قیمت پایه ۱۳۵ هزار دلاری تولید شد و تنها دلیل منطقی برای خرید آن، ظاهر متفاوتش بود که آن را حتی از عجیب ترین طراحی های آن دوران مانند لامبورگینی کونتاش نیز خاص تر جلوه می دهد.

DMC-12 که تنها محصول کمپانی آمریکایی دلورین به شمار می آید در نگاه اول خودرویی جالب و زیباست که با درهای گالوینگ و بدنه ای از جنس استیل ضد زنگ پلیش شده و طراحی شده توسط جیوجیارو افسانه ای، خود را در میان دیگران به خودرویی منحصر به فرد بدل می سازد. از طرفی محبوبیت DMC-12 با نقش آفرینی به عنوان ستاره اصلی مجموعه فیلم های سینمایی بازگشت به آینده افزایش قابل توجهی یافت.

ویژگی های مثبت دلورین همینجا به اتمام می رسد زیرا با نشستن پشت فرمان آن هیچ یک از انتظارات شما برآورده نخواهد شد. قوای محرکه از طریق پیشرانه ۶ سیلندر خورجینی ساخت گروه پژو، رنو و ولو با خروجی ۱۳۰ اسب بخار تامین می شود. این مجموعه در ترکیب با گیربکس اتوماتیک نه چندان پیشرفته باعث ثبت زمان ۰-۱۰۰ ۱۰.۵ ثانیه ای و حداکثر سرعت ۱۷۷ کیلومتر بر ساعت می شود. این ارقام حتی قادر به غلبه بر اسپرت های کوچکی مانند نسل اول مزدا میاتا نیز نیستند. در نهایت کمپانی موفق به بازگرداندن بودجه ۱۷۵ میلیون دلاری این پروژه نشد و با دستگیری جان دلورین در ۱۹۸۳ به جرم قاچاق مواد مخدر، این برند به کام ورشکستگی کشانده شد.

این محصول که توسط خودروسازی به همین نام در ژاپن به تولید می رسد ابتدا در سال ۲۰۰۱ به عنوان یکا کانسپت رونمایی شد. اوروچی در ۲۰۰۶ روی خط تولید قرار گرفته و به واسطه ظاهر عجیبش مورد توجه رسانه های خودرویی جهان واقع شد. نام آن در فرهنگ ژاپنی به اژدهایی افسانه ای با ۸ سر اشاره دارد و شرکت سازنده آن را یک سوپراسپرت مطابق با مد روز خطاب می کند، عنوانی که چندان با طراحی ناهماهنگ و بسیار زشت آن همخوانی ندارد.

اوروچی در مبحث توانایی های فنی نیز یک شکست تمام عیار بود. پیشرانه ۶ سیلندر ۳.۳ لیتری متعلق به تویوتا کمری با حداکثر توان ۲۲۵ اسب بخار در ترکیب با گیربکس ۵ سرعته اتوماتیک و وزن خالص نزدیک به ۱.۶ تنی به وخامت بیشتر اوضاع می افزاید. با این حال این ژاپنی گمنام توانست نظر برخی مجریان برنامه تاپ گیر را در انتخاب زشت ترین خودروی تمام دوران به خود جلب کند.

منبع : روزنامه قانون