به گزارش مجله اینترنتی دکوکده : بیماری آلزایمر یک اختلال عصبی پیشرونده است که باعث کوچک شدن مغز (آتروفی) و مرگ سلول‌های مغز می‌شود. بیماری آلزایمر شایع‌ترین علت زوال عقل است – کاهش مداوم در مهارت‌های تفکر، رفتار و اجتماعی که بر توانایی فرد برای عملکرد مستقل تأثیر می‌گذارد.
تقریباً ۵.۸ میلیون نفر در آمریکا با سن ۶۵ سال به بالاتر به بیماری آلزایمر مبتلا هستند. از این تعداد ۸۰ درصد ۷۵ سال و بالاتر هستند. از حدود ۵۰ میلیون نفر مبتلا به زوال عقل در سراسر جهان، بین ۶۰ تا ۷۰ درصد تخمین زده می‌شود که به بیماری آلزایمر مبتلا باشند.
علائم اولیه بیماری شامل فراموشی رویدادها یا مکالمات اخیر است. با پیشرفت بیماری، فرد مبتلا به بیماری آلزایمر دچار اختلال شدید حافظه می‌شود و توانایی انجام کارهای روزمره را از دست می‌دهد. داروها ممکن است به طور موقت علائم را بهبود یا کاهش دهند.
این درمان‌ها گاهی اوقات می‌توانند به افراد مبتلا به بیماری آلزایمر کمک کند تا عملکرد خود را به حداکثر برسانند و استقلال خود را برای مدتی حفظ کنند. برنامه ها و خدمات مختلف می‌تواند به حمایت از افراد مبتلا به این بیماری و مراقبان آن ها کمک کند. با ما همراه باشید تا به بررسی بیشتر بیماری آلزایمر بپردازیم.
بیماری آلزایمر چیست؟
بیماری آلزایمر یک نوع بیماری پیشرونده زوال عقل است. زوال عقل یک اصطلاح گسترده‌تر برای شرایطی است که بر حافظه، تفکر و رفتار تأثیر منفی می گذارد.
تغییرات در زندگی روزمره اختلال ایجاد می کند. زوال عقل می تواند علل مختلفی داشته باشد، مانند آسیب‌های مغزی یا ابتلا به برخی بیماری‌ها. گاهی اوقات علت زوال عقل ناشناخته است.
طبق گزارش انجمن آلزایمر، بیماری آلزایمر ۶۰ تا ۸۰ درصد موارد زوال عقل را تشکیل می دهد. اکثر افراد مبتلا به این بیماری پس از سن ۶۵ سالگی تشخیص داده می شوند. اگر قبل از آن زمان تشخیص داده شود، به طور کلی به عنوان بیماری “شروع جوانی” یا “آلزایمر زودرس” نامیده می شود.
هیچ درمانی برای آلزایمر وجود ندارد، اما درمان‌هایی وجود دارد که می‌توانند پیشرفت بیماری را کاهش دهند.
تاریخچه بیماری آلزایمر و زوال عقل
تاریخچه مختصری از بیماری آلزایمر به ما می گوید که این بیماری اولین بار توسط پزشکان مصری در حدود ۲۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح شناسایی شد، یعنی زمانی که مصریان متوجه شدند افرادی که پا به سن می‌گذارند حافظه خود را از دست می‌دهند. تا قرن پانزدهم اعتقاد بر این بود که زوال عقل صرفاً بخشی از پیری است و نه یک بیماری.
فیثاغورث، بقراط و افلاطون همگی دریافتند که سن بالاتر با کاهش وضعیت ذهنی همراه است و بر عملکرد ذهنی تأثیر می‌گذارد.
با این حال، مارکوس سیسرو بود که در حدود سال ۴۳ قبل از میلاد برای اولین بار اشاره کرد که پیری همیشه باعث کاهش عملکرد ذهنی نمی‌شود و زوال عقل نتیجه اجتناب‌ناپذیر پیری نیست.
با این حال، افول امپراتوری روم در آن زمان به کاهش قابل توجهی در مطالعه پزشکی منجر شد. همچنین در این دوران، تئوکراسی بر قرون وسطی تسلط یافت و این تمایل وجود داشت که “پیری و کهولت” را مجازاتی از سوی خداوند برای “گناهانی” که فرد در طول زندگی مرتکب شده در نظر بگیرند.
اعتقادات مذهبی در مورد آلزایمر
در قرون وسطی، بسیار متداول بود که اختلالات روانی، مانند زوال عقل و افسردگی، به عنوان مجازاتی تلقی شوند که خداوند برای گناهان مرتکب شده در نظر می‌گرفت. بیماران مبتلا به زوال عقل قربانیان دائمی جادوگران بودند. سوزاندن و حلق آویز کردن در سراسر قرن پانزدهم گسترده بود.
تاریخچه بیماری آلزایمر نشان می‌دهد که بدرفتاری با بیماران زوال عقل در سطح جهانی گسترده بوده و بیش از سه قرن ادامه داشته است.
تنها با پیشرفت پزشکی عصر مدرن بود که زوال عقل به عنوان یک بیماری در نظر گرفته شد، اما حتی در آن زمان نیز ننگ شدیدی در جامعه به همراه داشت که هنوز هم وجود دارد. حتی امروز هم بسیاری از فرهنگ‌ها و نژادها زوال عقل و بسیاری از اختلالات روانی را یک پدیده معنوی یا ماوراء طبیعی می‌دانند.
خانواده‌ها به این دلیل که اعضای خانواده، جنون خود را پنهان می‌کردند، یا آنها را به زنجیر می‌کشیدند و یا آنها را از جامعه جدا می‌کردند تا از قضاوت منفی جامعه به دور باشند. بررسی‌ها نشان می‌دهد که حتی امروزه، نزدیک به ۲۵ درصد از افراد مبتلا به آلزایمر یا زوال عقل، بیماری خود یا نزدیکانشان را از ترس آزار و اذیت یا انگ اجتماعی پنهان می‌کنند.
متأسفانه، به دلیل درک ضعیف از اختلالات روانی مانند زوال عقل، تعداد قابل توجهی از مردم به دنبال درمان نمی‌روند که منجر به تاخیر در تشخیص و بدتر شدن علائم آنها می‌شود.
کلمه “dementia” (زوال عقل) در سال ۶۰۰ پس از میلاد به وجود آمد، یعنی زمانی که سنت ایزیدور، اسقف اعظم سویل، در کتاب خود به نامEtymologies که اولین دایره المعارف بود، از آن استفاده کرد. این کلمه در لاتین به معنای “بی خیال بودن” است.
با فرا رسیدن عصر مدرن پزشکی در حدود قرن هجدهم، تشخیص زوال عقل اولین بار در سال ۱۷۹۷ توسط فیلیپ پینل به عنوان یک اصطلاح پزشکی پذیرفته شد.
شاگرد پینل، ژان اتین دومینیک اسکویرول، می‌گوید: «زوال عقل این است که ناتوانی‌ها در تشخیص، توانایی عقلانی و اراده به دلیل بیماری‌های مغزی نشان داده می‌شوند و به این معناست که از شادی نمی‌توان لذت برد و ثروتمندان به واسطه آن فقیر می‌شوند.»
چه کسی نام بیماری آلزایمر را گذاشت؟
اتو بینسوانگر (Otto Binswanger)، پزشک سوئیسی، برای اولین بار اشاره کرد که زوال عقل، خود را به عنوان یکی از مراحل پایانی سیفلیس نشان می دهد؛ اما این آلویس آلزایمر (Alois Alzheimer) بود که نام بیماری آلزایمر را به طور محکم در کتاب های پزشکی جای داد.
آلویس آلزایمر در دوران دانشجویی همراه با روانپزشک امیل کریپلین اولین کسانی بودند که ویژگی های پاتولوژیک زوال عقل را کشف کردند.
آلویس آلزایمر یک بیمار زن ۵۰ ساله (آگوست دیتر) داشت که با مشکلات حافظه دست و پنجه نرم می‌کرد؛ این بیمار به مرور با مشکلات پارانوئید، ترس و پرخاشگری مواجه شد و در نهایت نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشت.
در این زمان، آلویس علائم خود را به طور کامل ثبت و سوابق خود را حفظ کرده بود. او تا زمان مرگش در سال ۱۹۰۱ به مدت پنج سال در بیمارستان ماند. آلویس آلزایمر با روانپزشک معروف امیل کریپلین همکاری کرد و کالبد شکافی مغز او را انجام داد.
کالبد شکافی نشان داد که آتروفی عمومی (کوچک شدن مغز) وجود دارد و نواحی مغز مربوط به قضاوت، حافظه، زبان و عملکرد شناختی نازک شده است.
این آسیب شناس همچنین به پلاک‌های پیری مغز هم اشاره کرد. آلویس آلزایمر به مطالعه بیشتر بیماران مبتلا به اختلال مغزی مشابه ادامه داد و یافته های خود را در یک کتاب درسی روانپزشکی منتشر کرد.
حقایقی در مورد آلزایمر
اگرچه بسیاری از مردم در مورد بیماری آلزایمر چیزهای زیادی شنیده‌اند، اما دانستن حقایق مفید، علمی و پزشکی مهم است. در اینجا برخی از حقایق کلیدی در مورد این بیماری را بررسی می‌کنیم:
- بیماری آلزایمر یک بیماری مزمن (طولانی مدت) است. این علامت نشانه رایج پیری نیست.
- آلزایمر و زوال عقل یکسان نیستند. بیماری آلزایمر نوعی زوال عقل است.
- علائم آن به تدریج ظاهر می‌شود و اثرات آن بر روی مغز تخریبی است، به این معنی که آرام آرام باعث زوال عقل می‌شود.
- هر کسی ممکن است به بیماری آلزایمر مبتلا شود، اما برخی افراد بیشتر در معرض خطر ب ابتلا به آن هستند. این موضوع شامل افراد بالای ۶۵ سال و کسانی است که سابقه خانوادگی این بیماری را دارند.
- هیچ نتیجه مورد انتظار واحدی برای افراد مبتلا به آلزایمر وجود ندارد. برخی از افراد مدت طولانی با آسیب شناختی خفیف زندگی می‌کنند، در حالی که برخی دیگر شروع سریعتر علائم و پیشرفت سریعتر بیماری را تجربه می‌کنند.
- هنوز هیچ درمانی برای آلزایمر وجود ندارد، اما درمان می تواند به کند کردن روند پیشرفت بیماری کمک کند و ممکن است کیفیت زندگی را بهبود بخشد.
- تجربه هر فرد از بیماری آلزایمر با دیگری متفاوت است.
علائم بیماری آلزایمر
همه افراد گهگاهی دچار فراموشی می شوند. اما افراد مبتلا به بیماری آلزایمر رفتارها و علائم خاصی را نشان می‌دهند که با گذشت زمان بدتر می‌شوند. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد:
- از دست دادن حافظه که بر فعالیت‌های روزانه تأثیر می‌گذارد، مانند قرار ملاقات‌ها؛
- مشکل در انجام کارهای روزمره، مانند استفاده از مایکروفر؛
- مشکلات در حل مسئله؛
- مشکل در گفتار یا نوشتن؛
- سرگشته شدن در مورد زمان‌ها یا مکان‌ها؛
- کاهش قضاوت دیگران؛
- کاهش اهمیت به بهداشت فردی؛
- تغییرات خلق و خو و شخصیت؛
- کناره‌گیری از دوستان، خانواده و جامعه.
این علائم همیشه به این معنی نیست که فرد، مبتلا به آلزایمر است. مراجعه به پزشک متخصص مغز برای تعیین علت مهم است.
علائم با توجه به مرحله بیماری تغییر می‌کند. در مراحل بعدی، افراد مبتلا به آلزایمر معمولاً در صحبت کردن، حرکت کردن یا پاسخ دادن به آنچه در اطرافشان اتفاق می‌افتد، مشکل قابل توجهی پیدا می‌کنند.
راه‌های تشخیص بیماری آلزایمر
تنها راه قطعی برای تشخیص بیماری آلزایمر، بررسی بافت مغز فرد مبتلا پس از مرگ است. اما پزشک می‌تواند از معاینات و آزمایش‌های دیگری برای ارزیابی توانایی‌های ذهنی، تشخیص زوال عقل و رد سایر شرایط استفاده کند.
پزشک متخصص مغز با گرفتن سابقه پزشکی بیمار کار شروع می‌کند و درباره موارد زیر سوال می‌کند:
- علائم
- سابقه پزشکی خانوادگی
- سایر شرایط سلامت فعلی یا گذشته
- داروهای فعلی یا گذشته
- رژیم غذایی، مصرف الکل و سایر عادات سبک زندگی
از مواردی که بیمار به پزشک گزارش می‌کند، پزشک آزمایش‌های متعددی را برای کمک به تشخیص اینکه آیا فرد به بیماری آلزایمر مبتلا هست یا خیر، درخواست می‌کند.
تست‌های تشخیص آلزایمر
هیچ آزمایش قطعی برای بیماری آلزایمر وجود ندارد. با این حال، آزمایش‌های ذهنی، فیزیکی، عصبی و تصویربرداری می‌تواند به پزشک شما در رسیدن به تشخیص کمک کند.
پزشک ممکن است با آزمایش وضعیت روانی شروع کند. این کار می‌تواند به آنها کمک کند تا موارد زیر را برای شما ارزیابی کنند:
- حافظه کوتاه مدت؛
- حافظه بلند مدت؛
- جهت گیری به مکان و زمان.
برای مثال، ممکن است از شما بپرسند:
- امروز چه روزی است؟
- رئیس جمهور چه کسی است؟
- یا از شما بخواهند فهرست کوتاهی از کلمات را به خاطر بسپرید و سپس بازگو کنید.
در مرحله بعد، احتمالاً یک معاینه فیزیکی انجام خواهند داد. به عنوان مثال، ممکن است:
- فشار خون شما را چک کنند؛
- ضربان قلبتان را ارزیابی و اندازه‌گیری کنند؛
- دمای بدنتان را اندازه بگیرند؛
- در برخی موارد ممکن است درخواست آزمایش ادرار یا خون کنند.
علاوه بر این، ممکن است پزشک یک معاینه عصبی برای رد سایر تشخیص‌های احتمالی مانند مسائل پزشکی حاد از جمله عفونت یا سکته انجام دهد. در طول این آزمایش، پزشک موارد زیر را بررسی خواهد کرد:
- رفلکس‌های بیمار؛
- تونوس ماهیچه‌ای یا کِشنگ ماهیچه‌ای؛
- نحوه سخن گفتن و گفتار فرد.
پزشک همچنین ممکن است آزمایش تصویربرداری مغز را تجویز کند. این مطالعات، که تصاویری از مغز شما ایجاد می کند، می تواند شامل موارد زیر باشد:
- MRI یا اسکن تصویربرداری رزونانس مغناطیسی. ام آر آی به شناسایی نشانگرهای کلیدی مانند التهاب، خونریزی و مشکلات ساختاری کمک می‌کند.
- CT اسکن یا اسکن توموگرافی کامپیوتری؛ سی تی اسکن، با اشعه ایکس تصاویری را می‌گیرد که می تواند به پزشک کمک کند تا ویژگی های غیر طبیعی مغز را بررسی کند.
سایر آزمایش‌هایی که پزشک ممکن است برای تشخیص آلزایمر تجویز کند شامل آزمایش خون برای بررسی ژن‌هایی است که ممکن است نشان‌دهنده خطر بالاتر ابتلا به بیماری فراموشی باشد.
داروی آلزایمر
هیچ درمان قطعی و شناخته شده‌ای برای بیماری آلزایمر وجود ندارد. با وجود این، پزشک متخصص خمغز می‌تواند داروها و سایر روش‌های درمانی را تجویز می‌کند تا به کاهش علائم و به تاخیر انداختن پیشرفت بیماری کمک کند.
برای آلزایمر زودرس تا متوسط، پزشک ممکن است داروهایی مانند دونپزیل (آریسپت) یا ریواستیگمین (اکسلون) را تجویز کند. این داروها می توانند به حفظ سطوح بالای استیل کولین در مغز شما کمک کنند. این می تواند به سلول های عصبی مغز شما کمک کند تا سیگنال ها را بهتر ارسال و دریافت کنند. به نوبه خود، این ممکن است برخی از علائم آلزایمر را کاهش دهد.
یک داروی جدیدتر به نام آدوکانوماب (Aduhelm) فقط برای کسانی که آلزایمر اولیه دارند توصیه می شود. تصور می‌شود که پلاک‌های پروتئینی که در اثر آلزایمر در مغز ایجاد می‌شوند را کاهش می‌دهد. با این حال، نگرانی هایی در مورد اینکه آیا مزایای بالقوه دارو بر خطرات آن بیشتر است وجود دارد.
برای درمان آلزایمر در مرحله متوسط تا اواخر، پزشک ممکن است دونپزیل (آریسپت) یا ممانتین (نامندا) را تجویز کند. ممانتین می‌تواند به جلوگیری از اثرات گلوتامات اضافی کمک کند. گلوتامات یک ماده شیمیایی مغز است که در بیماری آلزایمر به مقدار بیشتری آزاد می‌شود و به سلول‌های مغز آسیب می‌رساند.
پزشک شما همچنین ممکن است داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد اضطراب یا داروهای ضد روان پریشی را برای کمک به درمان علائم مرتبط با آلزایمر توصیه کند. این علائم بر اساس پیشرفت بیماری متفاوت است و می تواند شامل موارد زیر باشد:
- افسردگی؛
- اختلال خواب در شب؛
- تحریک؛
- توهم.
اگرچه نیازهای مراقبتی یک فرد مبتلا به آلزایمر در طول زمان افزایش می‌یابد، اما علائم دقیق آن از فردی به فرد دیگر متفاوت خواهد بود.
درمان‌های خانگی آلزایمر
به طور کلی چیزی به عنوان درمان قطعی آلزایمر در خانه وجود ندارد؛ اما علاوه بر دارو، تغییر سبک زندگی می‌تواند به شما در مدیریت بیماری کمک کند. به عنوان مثال، پزشک شما ممکن است استراتژی هایی را برای کمک به شما یا عزیزتان ایجاد کند:
- کارهایتان را ساده کنید و از پیچیدگی بپرهیزید؛
- سردرگمی‌هایتان را محدود کنید؛
- هر روز به اندازه کافی استراحت کنید؛
- از تکنیک های تمدد اعصاب استفاده کنید؛
- هم در محیط کار و هم محیط خانه فضایی آرام برای خود ایجاد کنید.
علاوه بر پزشک، برخی از متخصصان مراقبت‌های بهداشتی هم می‌توانند به به بهبود کیفیت زندگی یک فرد مبتلا به آلزایمر کمک کنند. فیزیوتراپیست، متخصص تغذیه، داروساز، متخصص سلامت روان و مددکار اجتماعی می‌توانند به بهبود وضعیت بیمار مبتلا به آلزایمر کمک کنند.
برخی از مطالعات نشان داده‌اند که ویتامین E می‌تواند به بهبود وضعیت آلزایمر کمک کند، به خصوص زمانی که با داروهایی مانند دونپزیل مصرف شود که استیل‌کولین (استیل کولین) را در مغز افزایش می‌دهند. اما سایر تحقیقات هیچ فایده‌ای در مصرف ویتامین E برای بیماری آلزایمر نشان ندادند. به طور کلی، به شواهد بیشتری نیاز است.
قبل از مصرف ویتامین E یا هر مکمل دیگری حتما با پزشک متخصص مغز و اعصاب مشورت کنید. ویتامین E ممکن است با برخی از داروهای مورد استفاده برای درمان بیماری آلزایمر تداخل داشته باشد.
علاوه بر تغییر سبک زندگی، چندین روش درمانی جایگزین و مکمل وجود دارد که می‌توانید از پزشک خود در مورد آنها سوال کنید.
تفاوت زوال عقل (دمانسیا) با آلزایمر
اصطلاحات “زوال عقل” و “آلزایمر” گاهی اوقات به جای یکدیگر استفاده می شوند. با این حال، این دو بیماری یکسان نیستند. آلزایمر نوعی زوال عقل است.
زوال عقل یک اصطلاح گسترده‌تر برای شرایطی است که علائم مربوط به از دست دادن حافظه مانند فراموشی و سردرگمی را نشان می‌دهد. زوال عقل شامل شرایط خاص‌تری مانند بیماری آلزایمر، بیماری پارکینسون، آسیب مغزی تروماتیک و موارد دیگر است که می توانند این علائم را ایجاد کنند.
علل، علائم و درمان برای زوال عقل ممکن است با آلزایمر متفاوت باشد.
علل و عوامل خطر بیماری آلزایمر
علت دقیق ابتلا به بیماری آلزایمر هنوز برای متخصصان و دانشمندان مشخص نشده است اما برخی عوامل موثر در ابتلا که تاکنون شناسایی شده‌اند عبارتند از:
- سن: اکثر افرادی که به بیماری آلزایمر مبتلا می شوند ۶۵ سال یا بیشتر سن دارند.
- سابقه خانوادگی: اگر یکی از اعضای نزدیک در خانواده به این عارضه مبتلا شده باشد، احتمال ابتلا به آن بیشتر است.
- ژنتیک: ژن‌های خاصی با بیماری آلزایمر مرتبط هستند.
داشتن یک یا چند مورد از این عوامل خطر به این معنی نیست که شما قطعاً به بیماری آلزایمر مبتلا خواهید شد. بلکه فقط سطح ریسک ابتلا افزایش می‌یابد.
سایر عوامل خطر احتمالی شامل سابقه موارد زیر است:
- افسردگی
- سیگار کشیدن
- بیماری قلبی و عروقی
- آسیب تروماتیک مغزی قبلی
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد خطر ابتلا به آلزایمر، باید حتماً با پزشک متخصص خود صحبت کنید.
آلزایمر و ژنتیک
در حالی که هیچ علت قابل شناسایی قطعی برای آلزایمر وجود ندارد، ژنتیک ممکن است نقش کلیدی در ابتلا به آلزایمر داشته باشد. یک ژن وجود دارد که به طور خاص مورد توجه محققان قرار گرفته است. آپولیپوپروتئین ای (Apolipoprotein E) ژنی است که با شروع علائم آلزایمر در افراد مسن مرتبط است.
آزمایش خون می‌تواند نشان دهد که آیا نسخه خاصی از این ژن دارید که خطر ابتلا به آلزایمر را افزایش دهد یا خیر. به خاطر داشته باشید که حتی اگر فردی این ژن را داشته باشد، ممکن است به آلزایمر مبتلا نشود.
عکس این موضوع نیز صادق است: ممکن است فردی حتی اگر این ژن را نداشته باشد، همچنان به آلزایمر مبتلا شود. هیچ راهی برای تشخیص قطعی وجود ندارد که آیا کسی به آلزایمر مبتلا خواهد شد یا خیر.
ژن های دیگر نیز می‌توانند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهند. چندین ژن نادر با برخی از موارد شروع این بیماری در سنین کم مرتبط هستند.
مراحل پیشرفت آلزایمر
آلزایمر یک بیماری پیشرونده است، به این معنی که علائم به تدریج در طول زمان افزایش می‌یابد. هفت مرحله اصلی در پیشرفت این بیماری وجود دارد:
مراحل ۱ تا ۳: پیش از زوال عقل و اختلال شناختی خفیف
مرحله ۱: هیچ علامتی در این مرحله وجود ندارد. اگر سابقه خانوادگی آلزایمر دارید و هیچ علامتی ندارید، ممکن است نیاز باشد با یک پزشک در مورد راهکارهایی برای سلامت در دوران پیری صحبت کنید.
مرحله ۲: اولین علائم ظاهر می‌شوند، مانند فراموشی.
مرحله ۳: اختلالات جسمی و شناختی خفیف ظاهر می‌شود، مانند کاهش حافظه و تمرکز. یادگیری مهارت‌های جدید ممکن است سخت‌تر شود. این تغییرات تنها توسط نزدیکان بیمار قابل توجه خواهد بود.
مراحل ۴ تا ۷: زوال عقل
- مرحله ۴: آلزایمر اغلب در این مرحله تشخیص داده می‌شود، اما هنوز این بیماری خفیف در نظر گرفته می‌شود. از دست دادن حافظه و مشکل در مدیریت کارهای روزمره در این مرحله رایج است.
- مرحله ۵: علائم متوسط تا شدید در این مرحله باعث می‌شود که بیمار به کمک نزدیکان یا پرستار نیاز داشته باشد. این کار برای اطمینان از برآورده شدن نیازهای روزانه، مانند خوردن وعده‌های غذایی و مدیریت خانه، ضروری است.
- مرحله ۶: در این مرحله، فرد مبتلا به آلزایمر برای کارهای اساسی مانند غذا خوردن، لباس پوشیدن و دستشویی رفتن به کمک نیاز دارد.
- مرحله ۷: این مرحله شدیدترین و آخرین مرحله آلزایمر است. معمولاً از دست دادن تدریجی گفتار و حالات چهره وجود دارد. حرکت به احتمال زیاد محدود می‌شود.
زمانی که آلزایمر فرد پیشرفت می‌کند، بیشتر به کمک پرستار و نزدیکان نیاز خواهد داشت.
با پزشک متخصص مغز در مورد استراتژی هایی صحبت کنید که به شما در مدیریت این تغییرات کمک می‌کند. کمک گرفتن از یک پرستار خوب می‌تواند آسایش زندگی شما را حفظ و کیفیت زندگی را بهبود ببخشد.
افراد مبتلا به آلزایمر معمولاً ۴ تا ۸ سال پس از تشخیص این بیماری زندگی می‌کنند، اگرچه برخی از آنها تا ۲۰ سال نیز عمر می‌کنند.
آلزایمر زودرس
آلزایمر معمولاً در افراد ۶۵ سال به بالاتر اتفاق می‌افتد. با این حال، ممکن است در سنین ۳۰، ۴۰ یا ۵۰ سالگی هم در بعضی افراد رخ دهد. به این حالت، آلزایمر زودرس می‌گویند. این نوع آلزایمر کمتر از ۱۰ درصد از افراد مبتلا به این بیماری را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
از آنجایی که پزشکان همیشه به دنبال علائم آلزایمر در جوانان نیستند، تشخیص آن می‌تواند زمان زیادی طول بکشد. علائم شروع زودرس آلزایمر به مرحله بیماری بستگی دارد. علائم اولیه می‌تواند شامل از دست دادن خفیف حافظه و مشکل در تمرکز یا اتمام کارهای روزمره باشد. پیدا کردن کلمات مناسب در گفت و گوهای روزمره ممکن است برای این بیماران سخت باشد.
بعضی از مطالعات نشان داده‌اند که برخی تغییرات بینایی و چشمی می‌تواند نشان‌دهنده مرحله اولیه این بیماری برای افراد ۵۰ ساله و بالاتر باشد.
افرادی که سابقه خانوادگی ابتلا به آلزایمر در سنین پایین‌تر دارند، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند. چندین ژن نادر وجود دارد که باعث بروز آلزایمر در برخی خانواده‌ها می‌شود. افرادی که سابقه خانوادگی آلزایمر دارند باید حتماً تحت نظر پزشک متخصص مغز باشند.
راه‌های پیشگیری از آلزایمر
همانطور که هیچ درمان شناخته شده‌ای برای آلزایمر وجود ندارد، هیچ اقدام پیشگیرانه‌ای هم وجود ندارد. در حال حاضر،بهبود عادات و سبک زندگی سالم بهترین ابزاری هستند که می‌توانند از زوال شناختی جلوگیری کنند.
راه‌های زیر به پیشگیری از این بیماری کمک می‌کنند:
- سعی کنید سیگار را ترک کنید. اگر سیگار می‌کشید، ترک آن هم فوراً و هم در درازمدت برای سلامتی شما مفید است.
- به طور منظم ورزش کنید. ورزش و فعالیت خطر ابتلا به بسیاری از بیماری‌ها مانند بیماری های قلبی عروقی و دیابت را کاهش می‌دهد.
- مغز خود را فعال نگه دارید. برخی از تمرینات آموزشی شناختی را برای فعالیت مغز امتحان کنید.
- رژیم غذایی مناسب و سالم داشته باشید. رژیم غذایی متعادل همراه با میوه‌ها و سبزیجات فراوان برای سلامت عقل و بدن ضروری است.
- زندگی اجتماعی فعال داشته باشید. دوستی، کار داوطلبانه و سرگرمی‌ها احتمالاً برای سلامت کلی شما مفید است.
قبل از ایجاد هر گونه تغییر بزرگ در سبک زندگی خود حتما با پزشک خود صحبت کنید.
بهترین متخصص مغز و اعصاب برای بهبود آلزایمر
اگر فکر می کنید که شما یا یکی از عزیزانتان ممکن است آلزایمر داشته باشید، حتماً باید به یک متخصص مغز خوب مراجعه کنید.
دکتر مغز و اعصاب با آزمایش‌هایی که تجویز می‌کند، تشخیص می‌دهد که آیا آلزایمر وجود دارد یا خیر. در صورتی که این بیماری در مراحل اولیه تشخیص داده شود، پیشرفت آن را می‌توان به تاخیر انداخت. شما می‌توانید بهترین متخصصان مغز و اعصاب را در وبسایت دکتر با من جست و جو کنید.
مراقبت از افراد مبتلا به آلزایمر
با پیشرفت آلزایمر، فرد مبتلا به حمایت و کمک بیشتری در انجام کارهای روزمره خود نیاز دارد. اگر یکی از عزیزانتان مبتلا به این بیماری است، حتماً باید برای مراقبت از آنها شروع به تمرین و آموزش کنید و نکات زیر را در مراقبت از او در نظر داشته باشید:
- در مورد آلزایمر، مراحل و علائم معمول آن آموزش تحقیق و جست و جو کنید. همین خواندن مقاله، و سرچ در موتورهای جست و جود در سایت‌های پزشکی به آموزش بیشتر شما کمک می‌کند.
- با اعضای خانواده که می‌توانند به شما کمک کنند ارتباط برقرار کنید.
- پیوستن به گروه‌های حمایت از افراد مبتلا به آلزایمر برای افراد مراقبت‌کننده از این بیماران ضروری است.
- حتماً برای بیمار پرستار دلسوز و حرفه‌ای بگیرید.
- به یاد داشته باشید که شما نیز به حمایت نیاز دارید. با افرادی که با آنها نزدیک هستید تماس بگیرید و برای پذیرش کمک آماده باشید.
مراقبت از بیماران آلزایمری لحظات سخت خود را دارد و فشار ناشی از مسئولیت های مداوم می‌تواند بر سلامت روح و جسم شما تأثیر منفی بگذارد. پس با نزدیکان خود در ارتباط باشید تا دچار آسیب روحی و روزمرگی نشوید.
و در پایان این که…
آلزایمر یک بیماری پیچیده است و دانشمندان در حال کار بر روی اسرار آن هستند. داشتن یک سبک زندگی سالم ممکن است به پیشگیری از آن کمک کند. اگر سابقه خانوادگی این بیماری را دارید، مهم است که آن را با پزشک متخصص مغز در میان بگذارید.
تا زمانی که آلزایمر تشخیص داده نشود، پیشرفت بیماری متوقف نخواهد شد. اما درمان می تواند به تاخیر در علائم و بهبود کیفیت زندگی شما کمک کند.
اگر به دنبال بهترین پزشکان و متخصصان مغز و اعصاب هستید به سایت دکتر با من مراجعه کنید.
